Mijn devote Obamisme had flinke averij opgelopen bij de laatste verkiezingen, maar je stopte het toch maar weg. Vooral de eenzame opsluiting van Wikileaker Bradley Manning, zonder enige vorm van proces, tartte het rechtsgevoel. Op zijn briljante blog op The Guardian had Glenn Greenwald al in 2011 een column geschreven die het hart raakte. Mijn blinde naïviteit over Obama's inborst ging hard onderuit tijdens de Wikileaks-affaire. Ik had niet anders dan verwacht dat uitgerekend hij de gruwelijke collateral murder-video had aangegrepen om de verantwoordelijken voor deze kille moordpartij, en degenen die haar poogden te verdoezelen, te berechten. Mensenlevens zijn geen videogame. Maar nee. Nek de klokkenluider. Hoogverraad, omdat Manning Amerikaanse levens in gevaar zou hebben gebracht. Eenzame opsluiting en levenslang, als het al geen doodstraf moest zijn. Buitensporig en onrechtvaardig. New York Times-columnist Bill Keller merkte cynisch op: 'Als Mannings lek de vijand hielp, dan doet elke nieuwsreportage over tegenslag in Afghanistan, oppositie tegen drone-aanvallen en bezuinigingen op Defensie dat ook.'Website Harriet Duurvoort
Heeft Obama nooit wroeging?
Columnnist Harriet Duurvoort van de Volkskrant heeft het wel een beetje gehad met president Obama. Haar verwachtingen waren hooggespannen, maar Obama heeft bijvoorbeeld zijn plechtige verkiezingsbelofte om Guantanamo te sluiten niet waargemaakt. Maar wat voor haar de deur dicht deed was de behandeling van Bradley Manning:
